Historia Parafii

Świątynia jest jednonawową budowlą wzniesioną w latach 1896 - 1898 w stylu neogotyckim, po spaleniu się zabytkowego kościółka z XVI w., konsekrowaną w 1905 r. Wnętrze kościoła, mimo przebudowy chóru w latach 90-tych, zasługuje na uwagę ze względu na jednolity i harmonijny wystrój z przełomu XIX i XX w.

W latach 1898 - 1911 wstawiono tu trzy oryginalne ołtarze z relikwiami św. Klemensa i Toedora wyrzeźbione w drewnie dębowym przez artystę z Kęt, pana Stanisława Jarząbka. W tym samym stylu wykonano pozostałe elementy wyposażenia: ambonę z płaskorzeźbami czterech ewangelistów oraz figurą Dobrego Pasterza /z 1896r./, chrzcielnicę /z 1925r./, stalle, balaski i konfesjonały /z ok. 1960r./, boczną kapliczkę "Panienki Majowej" /z 1925r./.

W ołtarzach stoją realistyczne figury rzeźbione w drewnie lipowym sprowadzone z Tyrolu. W wielkim ołtarzu /z 1896r./ można podziwiać postacie Matki Bożej Królowej Nieba, apostołów Piotra i Pawła, św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus, a przy pancernym tabernakulum dwóch adorujących aniołów /wszystkie rzeźby z 1896r./ zaś nad nimi patrona św. Wojciecha / z 1932r./. W ołtarzu bocznym /z 1900r./ poświęconym Sercu Pana Jezusa oprócz figury centralnej /z 1900r/ stoją podobizny św. Franciszka z Asyżu /z 1912r/, św. Jana Kantego i Archanioła walczącego ze smokiem. W dolnej części ołtarza wbudowany jest Grób Boży z figurą złożonego w nim Jezusa /z 1912r./ W drugim bocznym ołtarzu /z 1911r./ poświęconym św. Antoniemu wstawiono jego figurę z Dzieciątkiem Jezus, oraz św. Barbary i św. Floriana /wszystkie z 1912r./ i św. Stanisława biskupa. Na uwagę zasługują również organy /z 1903 r./ wykonane przez firmę Rieger z Karniowa i okazały kryształowy żyrandol /z 1905 r./ oraz kunsztowny mosiężny lampiarz /z 1907 r./. Obok ołtarza posoborowego stoi nadpalony krzyż - "świadek" pożaru z 1896 r. Pod chórem zawieszono dwie stacje Drogi Krzyżowej z połowy XIX w. Ściany przy bocznych ołtarzach zdobią obrazy . Jeden z nich "Ecce Homo" /z 1836 r./, to pamiątka ze spalonego kościoła. Drugi, mniejszy, to obraz M. B Częstochowskiej "cudem" ocalały z czasów okupacji hitlerowskiej, kiedy to wszystkie inne elementy świadczące o polskości zostały z kościoła usunięte lub zrabowane.

Fasada budowanego współcześnie ogrodzenia /1996-99/ zamyka w jednolitą architektonicznie całość kościół i stary cmentarz wraz z czterema kapliczkami /z 1881r./ ocienionymi wiekowymi lipami. Ze strzelistej wieży czysto brzmiące dzwony zapraszają na spotkanie z utajonym w hostii Chrystusem. Największy o wadze 360 kg w tonie "h" posiada napis : " Powołały nas do życia ofiarne serca parafian z Dankowic w roku 1975" oraz wezwanie "Św. Wojciechu módl się za nami". Średni ważący 235 kg w tonie "dis" został poświęcony NMP Królowej Polski a najmniejszy o wadze 113 kg w tonie " fis" dedykowany św. Stanisławowi.

Parafialne odpusty obchodzone są 23 kwietnia w dzień św. Wojciecha, głównego patrona i na uroczystość Niepokalanego Narodzenia Najświętszej Marii Panny - "Matki Bożej Siewnej" w dniu 8 września.

Historia parafii dankowickiej

Tradycja zachowana wśród mieszkańców Dankowic utrzymuje, że przez naszą osadę przechodził św. Wojciech w swej pielgrzymce do Prus. Miejscem odprawianej przez niego Ofiary Eucharystycznej miał być naturalny kopiec na Kleczkowicach, gdzie później, według legendy, stanął pierwszy kościółek. W diecezjalnych wykazach parafii z XIX w. widnieje zapis, że parafie : Dankowice i sąsiednia Bestwina erygowane były w 1100 r. W pełni wiarygodną udokumentowaną wzmiankę spotykamy dopiero w 1326 r. w wykazach świętopietrza pochodzących z archiwum watykańskiego. Czytamy tam, że pleban kościoła w Damcowicz płacił poborcy 1 skojec i 11 denarów.

W 1583 r. właściciel wsi, Jan Myszkowski ufundował nowy drewniany kościół pod wezwaniem św. Jerzego. Przedtem jednak już ok. 1560 r. zapuścił tu korzenie ruch reformatorski ogarniający szerokie masy chłopskie. Chwiejność w wierze rodu Myszkowskich doprowadziła ok. 1598 r. do przekształcenia kościoła w zbór protestancki. W roku 1611 podjęto próby przywrócenia parafii na łono kościoła katolickiego, powierzając ją w opiekę ks. Stanisławowi Marczowskiemu. Dopiero jednak nowi właściciele wsi, Starowiejscy a później Szwarzenbergowie-Czerny, ugruntowali tu wiarę katolicką. Od 1669 roku nieprzerwanie funkcję proboszczów sprawowali księża bezwzględnie podporządkowani biskupowi krakowskiemu. W 1722 r. z fundacji Piotra Szwarzenberga do północnej strony kościoła dobudowano kaplicę poświęconą św. Antoniemu. Na przełomie XVIII i XIX wieku w bliżej nieznanych okolicznościach zmieniono patrona kościoła na św. Wojciecha. Zabytkowa świątynia wraz z bogato zdobioną kaplicą spłonęła doszczętnie w Wielkim Tygodniu 1896 r. Po pożarze wybudowano prowizoryczną kaplicę, która tego samego roku, 20 czerwca, podzieliła losy kościoła.

Tragiczne doświadczenia pożarów zmobilizowały parafian do budowy solidniejszej świątyni. W niespełna dwa lata wzniesiono okazałą budowlę, o której arcyksiążę ,Karol Stefan, wizytując swoje posiadłości w 1900 roku, powiedział : "Jest to najpiękniejszy kościół w moich dobrach". W czasie pierwszej wojny światowej na cele wojenne władze cesarskie zarekwirowały dzwony. Usiłowano też zdemontować organy, jednak opór parafian udaremnił ten zamiar. W niepodległej Polsce, po grabieży kościoła dokonanej w 1920 r., uzupełniono wyposażenie świątyni, fundując również nowe dzwony. W 1939 roku po zajęciu wsi przez Niemców usunięto wszelkie elementy wyposażenia kościoła świadczące o jego polskości. Działania wojenne dopełniły zniszczeń w 1945 r. Wysoka wieża służyła jako gniazdo karabinów maszynowych i przechodziła z rąk do rąk. Wysadzenie zaś wozu z amunicją przez wycofujących się Niemców zwielokrotniło szkody w świątyni.

W ciężkich powojennych czasach, nie bacząc na utrudnienia ze strony władz, odbudowano kościół, zachowując jego dawny charakter zarówno pod względem bryły architektonicznej jak i wyposażenia wnętrza. W 1972 r kardynał Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II, poświęcił odnowioną elewację zewnętrzną doceniając, wieloletni wysiłek parafian odbudowy po zniszczeniach wojennych.

Proboszczowie / administratorzy parafii

Rudgerus (ok. 1325-30)
Paweł z Frysztaku (ok. 1529)
Jan Rucki ( ok. 1598)
Stanisław Marczowski (ok. 1611)
Mateusz Schrzędowski (ok. 1663)
Maciej Łuzieński (ok. 1669 -1692)
Marcin Fudalicki (ok. 1693 - 1705)
Melchior Chuczkowski (ok. 1705 - 1715)
Walenty Piszczeński (ok. 1716 - 1743)
Paweł Pałaszowski(ok. 1744 - 1758)
Stanisław Markiewicz (ok. 1759 - 1782)
Maciej Skalski (ok. 1783 - 1786)
Jacek Majeranowski (ok. 1786 - 1800)
Michał Korbecki (ok. 1800 - 1804)
Jan Dzianotty (ok. 1804 - 1815)
Bartłomiej Olesiak (ok. 1815 - 1819)
Jerzy Chalupa (ok. 1820 - 1831)
Walenty Fryza (ok. 1831 - 1836)
Karol Scholtis (ok. 1836 - 1840)
Antoni Lewkowicz (ok. 1849 - 1868)
Edward Sikora (1868)
Józef Gackowiec (1868)
Michał Paleczny (1869 - 1875)
Adolf Kruszyński (1875 - 1897)
Władysław Syc (1897 - 1904)
Piotr Marzec (1904)
Józef Michniak (1904 - 1937)
Józef Obidowicz (1937 - 1957)
Jan Sikora (1957 - 1964)
Wojciech Bartosik (1964)
Jakub Jarosik (1964)
Tadeusz Zalarski (1964)
Edward Pawłowski(1964 - 1965)
Jan Sikora (1965 - 1966)
Józef Lelito (1966 - 1974)
Stanisław Sroka (1974 - 1985)
Emil Bohaczyk (1985 - 1996)
Jan Figura (1996 - 2011)
Józef Jakubiec (2011 - ...)